Φωτογραφίες από τη συμμετοχή της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου στη διαδήλωση για τη διεθνή ημέρα της γυναίκας. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 8 Μάρτη στο Σύνταγμα (μετά την πρωινή μεγαλειώδη απεργιακή πορεία για τη δολοφονία στα Τέμπη) και πορεύθηκε, περικυκλωμένη από τα ΜΑΤ και ακολουθούμενη από αύρα, προς τον σταθμό Λαρίσης και τα γραφεία του ΟΣΕ που βρίσκονταν σε κλοιό από πολυάριθμες δυνάμεις των μπάτσων.
Ακολουθεί το κείμενο της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου το οποίο μοιράζονταν στη διαδήλωση.
Η έμφυλη βία αποτελεί δομικό στοιχείο του κράτους και του καπιταλισμού.
Στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες της υφαντουργίας και του ιματισμού στην Νέα Υόρκη προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις με βασικά τους αιτήματα: ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, κατάργηση των 16 ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Οι κινητοποιήσεις των γυναικών δεν έμειναν αναπάντητες από τις εξουσιαστικές δυνάμεις. Καταστάλθηκαν από τα αφεντικά, τους μπράβους τους και την αστυνομία και βάφτηκαν με αίμα. 51 χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908 η Νέα Υόρκη γέμισε από 15.000 γυναίκες οι οποίες απαιτούσαν λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερο μισθό, καλύτερες συνθήκες εργασίες όπως επίσης και την απαγόρευση της παιδικής εργασίας.
Η 8η Μάρτη, μια μέρα που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, καθιερώθηκε ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και αποτελεί μια μέρα μνήμης των αγώνων αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος για τη γυναικεία χειραφέτηση. Ανά τα χρόνια, η ημέρα αυτή αφομοιώθηκε από το σύστημα και χρησιμοποιήθηκε ως επέτειος-άλλοθι. Η καθεστωτική καθιέρωση μια τέτοιας μέρας επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και ιστορικής μνήμης, που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση, έναν αγώνα που γίνεται όλο και πιο επίκαιρος, επιτακτικός και αναγκαίος. Συνέχεια