Η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.
Η 8η Μάρτη, μια μέρα που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, καθιερώθηκε ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και αποτελεί μια μέρα μνήμης των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος.
Εδώ και δύο χρόνια, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μια συνθήκη υγειονομικής (και όχι μόνο) κρίσης, όπου η κρατική διαχείριση συνεχίζει να συνοψίζεται σε καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος, καταστολή και αστυνομοκρατία, επιβολή διαχωρισμών κάθε είδους, απαξίωση και πλήρη αποδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας, θεσμοθέτηση νόμων που θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, οι γυναίκες επωμιστήκαμε για μια ακόμα φορά όλο το βάρος αυτής της κρίσης όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση όπου το καπιταλιστικό σύστημα εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τις γυναίκες. Έγκλειστες (και όχι ασφαλείς πολλές από εμάς) μέσα στο σπίτι να πρέπει να τηλεργαστούμε -και όσες από εμάς δουλεύουμε με φυσική παρουσία να διακινδυνεύουμε καθημερινά την υγεία μας- με εξαντλητικούς ρυθμούς και ξεχειλωμένα ωράρια για να μη σταματήσει η καπιταλιστική κερδοφορία, να «φροντίσουμε τα παιδιά», να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για τα βασικά.
Ταυτόχρονα, τα τελευταία 2 χρόνια, παρατηρείται και μία πανδημία έμφυλης βίας παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας τα περιστατικά έμφυλης βίας αυξήθηκαν κατά πολύ, ενώ με την άρση της καραντίνας τα πράγματα χειροτέρευσαν με τις γυναικοκτονίες να αυξάνονται ακόμα περισσότερο. Μία αύξηση πέρα για πέρα πραγματική που ταυτόχρονα όμως οφείλεται και στην ολοένα και μεγαλύτερη ανάδειξή της από τις φεμινιστικές συλλογικότητες και το κίνημα. Από την αρχή του 2021 έως σήμερα έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 18 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. Στη λίστα των ονομάτων της έμφυλης βίας έρχονται φέτος να προστεθούν, η ανήλικη στα Κ. Πατήσια που έπεσε θύμα βιασμού από τον ιερέα, η 19χρονη στην Ηλιούπολη που ήταν έγκλειστη σε σπίτι μπάτσου-σωματέμπορα ο οποίος την κακοποιούσε σωματικά, σεξουαλικά, ψυχολογικά, η Καρολάιν που δολοφονήθηκε από ακόμα ένα «καλό παιδί» μέσα στο ίδιο της το σπίτι, η Γαρυφαλιά που μια “κακή στιγμή” του συντρόφου της την οδήγησε στον θάνατο, η Γεωργία που βιάστηκε ομαδικά από “γόνους” καλών και επιφανών οικογενειών της Θεσσαλονίκης, η εργάτρια καθαριότητας που ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε την ώρα που εργαζόταν σε πολυκατοικία στα Κάτω Πετράλωνα και πολλές ακόμα που τα πατριαρχικά απόβλητα τους στέρησαν μέχρι και τη ζωή τους επειδή διεκδίκησαν την αυτοδιάθεσή τους λέγοντας απλά ένα όχι. Οι γυναικοκτονίες, τα περιστατικά έμφυλης βίας και οι ομοφοβικές επιθέσεις δεν είναι εξαίρεση αλλά τείνουν να αποτελέσουν μια κανονικοποιημένη κατάσταση. Συνέχεια →