Την Κυριακή 7 Μαρτίου η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου πραγματοποίησε παρέμβαση στην πλατεία Μερκούρη ενόψει της 8ης Μάρτη ημέρα της γυναίκας. Από τις 12μμ και για πάνω από δύο ώρες στήσαμε στην πλατεία έκθεση φωτογραφίας με αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση από όλο τον κόσμο, μοιράζονταν το κείμενο της συνέλευσης και κολλήθηκαν αφίσες τόσο για τον νικηφόρο αγώνα ενάντια στο κλείσιμο της Το.Μ.Υ. Κεραμεικού όσο και για τη συγκέντρωση ενάντια στην πατριαρχία στις 8 Μάρτη, 5:30μμ στο Σύνταγμα.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέλευσης για την 8η Μάρτη:
Δε φταίει η πανδημία. Δε φταίει η ανεργία. Φταίει ο ιός που λέγεται πατριαρχία.
Η 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και το νόημά της δεν είναι τα δώρα και τα λουλούδια όπως προβάλλεται από τα κυρίαρχα μέσα προκειμένου να απονοηματοδoτήσουν κάθε μαχητική διεκδίκηση, κάθε ιστορική παρακαταθήκη και μνήμη. Το νόημα της είναι να τιμηθούν οι γυναικείοι αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση. Φέτος, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μία συνθήκη υγειονομικής (και όχι μόνο) κρίσης.
Εδώ και ένα χρόνο από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος COVID-19, κράτος και κεφάλαιο έχει επιλέξει να διαχειριστεί την κατάσταση όχι με τον αυτονόητο και αναγκαίο τρόπο – την ενίσχυση δηλαδή του δημόσιου συστήματος υγείας – αλλά με lock down της κοινωνικής ζωής, εγκλεισμό, αστυνομοκρατία, καταστολή, πρόσληψη κάθε είδους μπάτσων, καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος, θεσμοθέτηση νόμων που θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία με το ξέσπασμα της πανδημίας, οι γυναίκες επωμιστήκαμε για μια ακόμα φορά όλο το βάρος αυτής της κρίσης όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση όπου το καπιταλιστικό σύστημα εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τις γυναίκες. Έγκλειστες (και όχι ασφαλείς πολλές από εμάς) μέσα στο σπίτι να πρέπει να τηλεεργαστούμε -και όσες από εμάς δουλεύουμε με φυσική παρουσία να διακινδυνεύουμε καθημερινά την υγεία μας- με εξαντλητικούς ρυθμούς και ξεχειλωμένα ωράρια για να μη σταματήσει η καπιταλιστική κερδοφορία, να “φροντίσουμε τα παιδιά”, να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για τα βασικά.
Ταυτόχρονα, ζούμε σε μία περίοδο που το ελληνικό #metoo έχει κάνει την εμφάνισή του με καταγγελίες από το χώρο του θεάτρου, του αθλητισμού και του θεάματος για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Οι καταγγελίες αυτές δε μας προκαλούν καμία εντύπωση και δε μας σοκάρουν. Παρουσιάζουν μια πραγματικότητα που ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει (αν δεν αντισταθούμε) για πολλές γυναίκες και θηλυκότητες, μια πραγματικότητα που δε παίρνει τις ίδιες διαστάσεις μόνο και μόνο γιατί αυτές οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση στον δημόσιο διάλογο λόγω της θέσης τους. Είναι οι αφανείς εκείνες γυναίκες που αντιμετωπίζουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους εργασιακούς χώρους υπό το φόβο της απόλυσης, είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας και τα κορίτσια που κακοποιούνται στο σπίτι από συγγενικά τους πρόσωπα. Είναι οι μετανάστριες που βιώνουν τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βιάζονται στις φυλακές, που αφήνονται να πεθάνουν αβοήθητες όπως η κρατούμενη Αζιζέλ Ντενίρογλου που πέθανε στο κελί της, από Covid-19, ενώ ζητούσε επανειλημμένα επισκεφτεί γιατρό.
Το σώμα μας ανήκει σε εμάς, σε κανένα κράτος, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα αφεντικό, σε κανέναν άντρα.
Η έμφυλη βία στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στον δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης παίρνει πολλές μορφές στα πρόσωπα των συντρόφων, της οικογένειας, των αφεντικών, των ανθρωποφυλάκων. Οι δολοφονίες των Κλειούς, Αδαμαντίας, Evin Ekrem Ali, Σβετλάνα-Φωτεινής από τους συζύγους τους (μαζί με άλλες πολλές που δεν μάθαμε) που έχουν συμβεί μόνο τον τελευταίο χρόνο, είναι κάποια από τα θύματα της πατριαρχίας και του σεξισμού επειδή όρθωσαν το ανάστημά τους διεκδικώντας τη ζωή τους. Οι περιγραφές των ΜΜΕ που αποδίδουν τους βιασμούς, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τις γυναικοκτονίες στην «κακή στιγμή», στο “τι φορούσε”, στο “που ήταν οι γονείς” ή τα δικαιολογούν σαν εγκλήματα πάθους, εκλογικεύουν τον θάνατο και άμεσα ή έμμεσα αποδίδουν μερίδιο ευθύνης στο θύμα, παραβλέποντας την ισχύουσα πραγματικότητα: ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι εξαίρεση αλλά κοινωνική κανονικότητα. Γιατί οι βιαστές δεν είναι μόνο άγνωστοι σε σκοτεινά δρομάκια αλλά πολύ συχνά είναι άντρες που συναναστρεφόμαστε καθημερινά και θεωρούν ότι μπορούν να μας εξουσιάζουν. Η έκφραση της βίας από τον άντρα θεωρείται φυσιολογική και ένδειξη ανδρισμού, την ίδια στιγμή που η γυναικεία υποταγή θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Στο πατριαρχικό σύστημα, το αρσενικό έχει την εξουσία να επιβάλλεται στο σώμα, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τη ζωή της γυναίκας είτε είναι εξουσιαστής, βιαστής, πατέρας, σύντροφος. Όταν η γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο που της έχει επιβληθεί έρχεται αντιμέτωπη με κάθε είδους τιμωρία προς συμμόρφωση. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες των γυναικών αποτελούν την ακραία έκφραση “του δικαιώματος” που έχουν οι άνδρες πάνω στο γυναικείο κορμί, ακραία επίδειξη φυλετικής κυριαρχίας. Στο πλαίσιο αυτού του «δικαιώματος» εντάσσεται και η προσπάθεια που γίνεται σε πολλές χώρες για την απαγόρευση των εκτρώσεων (όπως στη Πολωνία αλλά και στην Ελλάδα με την καμπάνια που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο για «τα δικαιώματα» των αγέννητων παιδιών). Η έκτρωση είναι δικαίωμα που κερδήθηκε χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και δεν ανεχόμαστε κανένα κράτος, εξουσία, παπαδαριό ή φασιστοειδές να έχει λόγο για το σώμα μας και τις επιλογές μας.
Σπάμε τη σιωπή ενάντια στην έμφυλη βία, σπάμε ό,τι έχτισε η πατριαρχία.
Οι πατριαρχικές πτυχές των κοινωνικών σχέσεων που μας θέλουν κλεισμένες στο σπίτι και ταυτισμένες με τον αναπαραγωγικό ρόλο, μας προκαλούν ασφυξία. Ο ηθικός πόλεμος για την πειθάρχηση των γυναικών αποτελεί μια διάρθρωση με καθαρά πολιτικό διακύβευμα, η οποία δεν υποβαθμίζει μόνο τη ζωή μιας γυναίκας σε ατομικό επίπεδο, αλλά χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως προπομπούς μια ακραίας υποταγής σε συντηρητικά ιδεολογήματα, μιας επιστροφής στις βασικές αρχές του καπιταλισμού: στην πυρηνική οικογένεια και την εθνική ομοιογένεια.
Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες οφείλουμε να οργανωθούμε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις διεκδικήσεις μας, να απαιτήσουμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον “ρόλο” και θέση της γυναίκας πηγάζει από αυτήν. Θέλουμε να ορίζουμε και να ελέγχουμε εμείς το σώμα μας ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμα πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τη ζωή μας. Ας μη ξεχνάμε το παράδειγμα που μας δίνουν οι γυναίκες στην Ινδία που αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στους βιασμούς, τις γυναίκες στη Ροζάβα (Βόρεια Συρία) που βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης, τις γυναίκες στην Τσιάπας του Μεξικού, τις γυναίκες στην Πολωνία και τις γυναίκες με τα πράσινα μαντήλια στην Αργεντινή που μάχονται και κερδίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους και το παράδειγμα τόσων άλλων σε ελλαδικό και διεθνές επίπεδο που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας στον δρόμο, στη δουλειά, στις σχέσεις τους.
Ας παλέψουμε όλες και όλοι μαζί ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό, ενάντια στην αλλοτρίωση και τη βία, ενάντια στην αναπαραγωγή των έμφυλων στερεοτύπων, για την κατάργηση των σχέσεων εξουσίας, για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, με σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Από τη Χιλή μέχρι την Πολωνία και από την Ελλάδα μέχρι το Μεξικό, αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση.
Η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.
Συγκέντρωση 8 Μάρτη 2021, Σύνταγμα, 5:30µµ
Υ.Γ. Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, ο απεργός πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας δίνει μάχη για τη ζωή, βάζοντας το σώμα του μπροστά. Όσο και αν αυτός ο αγώνας μοιάζει ασύνδετος με τη γυναικεία χειραφέτηση, δεν είναι. Ας θυμηθούμε τη σουφραζέτα Μάριον Γουάλας-Ντάνλοπ η οποία ξεκίνησε την πρώτη πολιτική απεργία πείνας στην ιστορία, στις 5 Ιουλίου 1909 “απαιτώντας τα δικαιώματα που όλα τα πολιτισμένα έθνη αναγνωρίζουν σε όσους κρατούνται για πολιτικές πράξεις». Η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι ένας αγώνας για την ίδια τη ζωή, για την ελευθερία, ενάντια στην καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και την τήρηση των νόμων που το ίδιο το κράτος ψηφίζει. Είναι ένας αγώνας που μας αφορά όλες και όλους.
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου
κάθε Κυριακή 6μμ στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα-askpthk.espivblogs.net
