Καμία μόνη, κανένα μόνο. Ενάντια σε κάθε μορφή έμφυλης βίας.
Ανάμεσα στις τόσες και τόσες καταπιέσεις που το ίδιο το σύστημα όχι μόνο γεννά αλλά και αναπτύσσεται πάνω τους, ο νους μας ταξιδεύει…
Κι έτσι, «γινόμαστε» Αλβανοί στην Ελλάδα, μαύρες στη Νότια Αφρική, λεσβίες στη Ρωσία, τρανς άτομα στο Αφγανιστάν, αναρχικές στην Ισπανία, Κούρδοι στην Τουρκία, μουσουλμάνες στις ΗΠΑ.
Γυναίκες μόνες να περπατούν τα ξημερώματα, σε οποιοδήποτε μήκος και πλάτος του πλανήτη…
Στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες της υφαντουργίας και του ιματισμού στην Νέα Υόρκη προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις με βασικά τους αιτήματα: ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, κατάργηση των 16 ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Οι κινητοποιήσεις των γυναικών δεν έμειναν αναπάντητες από τις εξουσιαστικές δυνάμεις. Κατεστάλησαν από τα αφεντικά, τους μπράβους τους και την αστυνομία και βάφτηκαν με αίμα. 51 χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908, η Νέα Υόρκη γέμισε από 15.000 γυναίκες οι οποίες απαιτούσαν λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερο μισθό, καλύτερες συνθήκες εργασίας, καθώς επίσης και την απαγόρευση της παιδικής εργασίας.
Η 8η Μάρτη, μια μέρα που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας και αποτελεί μια μέρα μνήμης των αγώνων, αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος για τη γυναικεία χειραφέτηση. Ανά τα χρόνια, η ημέρα αυτή αφομοιώθηκε από το σύστημα και χρησιμοποιήθηκε υποκριτικά ως επετειακή γιορτή. Η καθεστωτική καθιέρωση μια τέτοιας μέρας, επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και ιστορικής μνήμης που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία ενδυνάμωση και αλληλεγγύη, για τον γυναικείο αυτοκαθορισμό. Έναν αγώνα που γίνεται όλο και πιο επίκαιρος, επιτακτικός και αναγκαίος. Δεν είναι η πρώτη μα ούτε και η τελευταία φορά που το κράτος στέκεται εχθρικά απέναντι στις αντιστάσεις και στους αγώνες μας. Με τα εργαλεία και τα μέσα που διαθέτει, επιχειρεί να στρεβλώσει το ουσιαστικό νόημα των γυναικείων αγώνων δημιουργώντας γιορτές-άλλοθι. Ό,τι δε μπαίνει στα καλούπια του θεσμικού φεμινισμού, αντιμετωπίζεται με βία και καταστολή.
Στο σήμερα και παράλληλα με την συνέχιση των πολιτικών αφομοίωσης, βλέπουμε το κράτος και την αστική δικαιοσύνη, να προστατεύουν ή να ενθαρρύνουν βιαστές (ανάλογα σε ποια κοινωνική θέση ανήκουν), να «ρίχνουν στα μαλακά» παιδοβιαστές, γυναικοκτόνους και κακοποιητές, να συγκαλύπτουν κυκλώματα μαστροπείας (βλ. υποθέσεις trafficking Κολωνού και Ηλιούπολης). Κάτι που δε μας κάνει εντύπωση, μιας και τα σκουπίδια αυτά έχουν σχέση με την εξουσία και τους μηχανισμούς της.
Το κράτος όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει ότι νοιάζεται για την ισότητα των φύλων, ψηφίζοντας “προοδευτικούς” νόμους, όπως ο νόμος για τα ομόφυλα ζευγάρια, ο νόμος Τσιάρα ή το νομοσχέδιο που προωθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών όπου φυσικά δεν αναγνωρίζεται ο όρος” γυναικοκτονία”, καθημερινά μας αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Όλοι αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί νόμοι, επιχειρούν να καθορίσουν τον τρόπο που θα ζούμε και θα συσχετιζόμαστε και αποτελούν εκφράσεις της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς πολιτικής που ασκούν οι από τα πάνω. Μιας πολιτικής που προσπαθεί να στρέψει την κοινωνία προς τον συντηρητισμό, να ενισχύσει τις ακροδεξιές φωνές που μιλάνε για την αναγνώριση μόνο 2 φύλων, που εκθειάζει την πυρηνική οικογένεια, ανακινεί τον λόγο για τις εκτρώσεις, ενώ προβάλλει και πραγματοποιεί συνέδρια γονιμότητας, θεωρώντας ότι μπορεί να έχει λόγο στα σώματά μας. Έναν λόγο που επιχειρεί να μας υποδείξει πώς να ζήσουμε, τί είδους σχέσεις θα έχουμε, τί να κάνουμε με το σώμα μας και τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις, ενισχύοντας τον σεξισμό, το έμφυλο μίσος, πυκνώνοντας τα σκοτάδια της πατριαρχίας, του ρατσισμού και του φασισμού.
Ταυτόχρονα, το κράτος δείχνει τα δόντια του σε όσες και όσους ορθώνουν τη φωνή τους και αντιστέκονται. Το ταξικό και πατριαρχικό πρόσημο που είχε ανέκαθεν η αστική δικαιοσύνη, σήμερα γίνεται πιο έκδηλο από ποτέ. Μέσα από εξονυχιστικές και πολύωρες καταθέσεις, τα κακοποιημένα άτομα επανατραυματίζονται και μην έχοντας καμία ψυχολογική υποστήριξη καλούνται να αντιμετωπίσουν το τραύμα μόνα τους. Το κράτος αθωώνει ή αποφυλακίζει νταβατζήδες και βιαστές, όπως τον μπάτσο στην υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης που αθωώθηκε και επέστρεψε στα “καθήκοντά” του. Ταυτόχρονα «χλευάζει» μέσω υπαινιγμών, στοχοποιεί, ακόμα και κατηγορεί όσα υπερασπίζονται τον εαυτό τους ή ορθώνουν φωνή και καταγγέλλουν όπως έγινε με την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό και της 19χρονης από την Ηλιούπολη.
Επιπρόσθετα, η ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα έρχεται να επικυρώσει την καταστολή ενάντια στις καταπιεσμένες και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αλλά και το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, τόσο στο φεμινιστικό κίνημα όσο και ευρύτερα. Παράλληλα, τα ΜΜΕ πιστά στο ρόλο τους και τα αφεντικά τους, τάσσονται υπέρ των βιαστών/δολοφόνων δικαιολογώντας τις πράξεις τους ως εγκλήματα πάθους, ως «κακιά στιγμή», ως «ροζ σκάνδαλο». Κατά συνέπεια, νομιμοποιούν αυτές τις συμπεριφορές ως φυσιολογικές αντιδράσεις, ρίχνοντας εν μέρει την ευθύνη στο θύμα/επιζώσα μιας και μιλούν για το «τί φορούσε», «πού ήταν οι γονείς», «γιατί βρίσκονταν εκεί» ή «γιατί μίλησε τώρα».
Όλα τα παραπάνω, και τόσα ακόμα που ασκούν ασυγκράτητη πίεση στις ζωές μας, αποτελούν κομμάτι της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Υπάρχουν δυο κόσμοι που διαρκώς συγκρούονται. Η συνεχιζόμενη αυτή επίθεση, άλλοτε παίρνει τη μορφή σεξιστικού λόγου στους χώρους εργασίας από πελάτες ή/και αφεντικά. Άλλοτε -πάλι στους χώρους εργασίας- τη μορφή σεξουαλικών παρενοχλήσεων υπό το φόβο της απόλυσης. Άλλοτε, τη μορφή της απλήρωτης εργασίας του νοικοκυριού και των απύθμενων υποχρεώσεων που απορρέουν από τον αντίστοιχο «ρόλο» της γυναίκας, που της υποδεικνύει να υπομένει. Άλλοτε, παίρνει τη μορφή νόμου για την απαγόρευση των εκτρώσεων (ή προσπάθειας προς αυτήν την κατεύθυνση). Άλλοτε, συντελείται στα σύνορα, σε ναυαγισμένα καράβια, μέσω pushbacks, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στις φυλακές. Άλλοτε, με τις συνεχόμενες αυξήσεις των τιμών στα βασικά προϊόντα διαβίωσης ή στα ενοίκια. Άλλοτε, στα σπίτια μας που πλημμυρίζουν ή καίγονται. Στα δάση και στις κορφές των βουνών που λεηλατούνται. Στα τρένα που παίρνουμε για κάπου που δε φτάνουμε ποτέ. Γιατί η πατριαρχία αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού και πάει χέρι-χέρι με το κράτος και τον εθνικισμό, διαμορφώνοντας ένα σύστημα που βασίζεται σε πολιτικές θανάτου για να διαφυλάξει την ύπαρξή του.
Συνέπεια των παραπάνω, η κοινωνία να συντηρητικοποιείται όλο και πιο πολύ. Απόπειρες βιασμού, σεξιστικά περιστατικά, γυναικοκτονίες και έμφυλες κακοποιητικές επιθέσεις εν γένει, εκδηλώνονται σε καθημερινή βάση σε όλο το φάσμα των κοινωνικών μας συναναστροφών ενώ μας βάζουν στη θέση να θρηνούμε διαρκώς.
Η έλλειψη σεβασμού στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, η κουλτούρα της ιδιοκτησίας, η καταπάτηση των αρνήσεων, η επιβολή της εξουσίας και του ελέγχου στις επιθυμίες μας, η επικράτηση των αντρικών προνομίων, η αναπαραγωγή της κουλτούρας του βιασμού, είναι η ουσία της πατριαρχίας που θρέφεται και καταναλώνεται.
Για τη δική μας 8η Μάρτη!
Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οι θηλυκότητες, τα queer, τα trans άτομα οργανωνόμαστε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας, ριζοσπαστικοποιούμε τις διεκδικήσεις μας, απαιτούμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον «ρόλο» και «θέση» της γυναίκας πηγάζει από αυτήν ενώ αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε είδους τρανσφοβικό, ρατσιστικό, μισογύνικο λόγο. Θέλουμε να ορίζουμε και να ελέγχουμε εμείς το σώμα μας ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμα πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τις ζωές μας. Δεν ξεχνάμε τους αγώνες ανά τον κόσμο (Ροζάβα, Παλαιστίνη, Τσιάπας του Μεξικού, Πολωνία, Αργεντινή και αλλού) που βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης, που μάχονται και κερδίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους. Το παράδειγμα τόσων και τόσων άλλων εδώ και αλλού ανά τον κόσμο, που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας στον δρόμο, τη δουλειά, τις σχέσεις τους.
Απορρίπτοντας τις θεσμικές αποφορτίσεις και τον ατομικό δρόμο, η αυτοοργάνωση των θηλυκοτήτων ενάντια στον κόσμο της εξουσίας και της καταπίεσης του σήμερα, αποτελεί συλλογική υπόθεση. Κατακτιέται μέσα από έναν διαρκή αγώνα των ίδιων των υποκειμένων στους χώρους της δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, το σπίτι, τον δρόμο. Η ελευθερία ούτε παραχωρείται, ούτε χαρίζεται, μα ούτε και κερδίζεται μέσα από τους νόμους. Ορίζεται και κατακτιέται μέσα από τους ίδιους τους αγώνες μας.
Αρνούμαστε να είμαστε μέλη μιας πατριαρχικής κοινωνίας και ενός καπιταλιστικού συστήματος που καταπατά, δολοφονεί και ακρωτηριάζει το σώμα μας. Που προωθεί την αλλοτρίωση και τη βία και αναπαράγει έμφυλα στερεότυπα. Όλες, όλα και όλοι, ας την γκρεμίσουμε από τα θεμέλιά της καταργώντας τις σχέσεις εξουσίας. Για έναν κόσμο ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας. Τον κόσμο των ονείρων μας.
Το σώμα μας ανήκει σε εμάς. Δεν ανήκει σε κανένα κράτος, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα αφεντικό, σε κανέναν άντρα!
Η πατριαρχία βιάζει και σκοτώνει, στο δρόμο στη δουλειά, ποτέ κανένα μόνο.
Αγώνας ενάντια σε πατριαρχία και καπιταλισμό για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία!
ΟΛΕΣ/ ΟΛΑ/ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΙΣ 8 ΜΑΡΤΗ
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων – Θησείου – Κουκακίου
κάθε Κυριακή 6µµ στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιµοδήµου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα
blog: askpthk.espivblogs.net – fb: Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων Θησείου Κουκακίου
