Φωτογραφίες από τη συμμετοχή της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου στη διαδήλωση για τη διεθνή ημέρα της γυναίκας. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 8 Μάρτη στο Σύνταγμα (μετά την πρωινή μεγαλειώδη απεργιακή πορεία για τη δολοφονία στα Τέμπη) και πορεύθηκε, περικυκλωμένη από τα ΜΑΤ και ακολουθούμενη από αύρα, προς τον σταθμό Λαρίσης και τα γραφεία του ΟΣΕ που βρίσκονταν σε κλοιό από πολυάριθμες δυνάμεις των μπάτσων.
Ακολουθεί το κείμενο της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου το οποίο μοιράζονταν στη διαδήλωση.
Η έμφυλη βία αποτελεί δομικό στοιχείο του κράτους και του καπιταλισμού.
Στις 8 Μάρτη του 1857, οι εργάτριες της υφαντουργίας και του ιματισμού στην Νέα Υόρκη προχώρησαν σε απεργιακές κινητοποιήσεις με βασικά τους αιτήματα: ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, κατάργηση των 16 ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. Οι κινητοποιήσεις των γυναικών δεν έμειναν αναπάντητες από τις εξουσιαστικές δυνάμεις. Καταστάλθηκαν από τα αφεντικά, τους μπράβους τους και την αστυνομία και βάφτηκαν με αίμα. 51 χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908 η Νέα Υόρκη γέμισε από 15.000 γυναίκες οι οποίες απαιτούσαν λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερο μισθό, καλύτερες συνθήκες εργασίες όπως επίσης και την απαγόρευση της παιδικής εργασίας.
Η 8η Μάρτη, μια μέρα που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, καθιερώθηκε ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και αποτελεί μια μέρα μνήμης των αγώνων αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος για τη γυναικεία χειραφέτηση. Ανά τα χρόνια, η ημέρα αυτή αφομοιώθηκε από το σύστημα και χρησιμοποιήθηκε ως επέτειος-άλλοθι. Η καθεστωτική καθιέρωση μια τέτοιας μέρας επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και ιστορικής μνήμης, που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση, έναν αγώνα που γίνεται όλο και πιο επίκαιρος, επιτακτικός και αναγκαίος.
Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται έξαρση της έμφυλης βίας τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας τα περιστατικά έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν κατά πολύ, ενώ με την άρση της καραντίνας τα πράγματα χειροτέρευσαν με τις γυναικοκτονίες να αυξάνονται ακόμα περισσότερο. Μία αύξηση πέρα για πέρα πραγματική που ταυτόχρονα όμως οφείλεται και στην ολοένα και μεγαλύτερη ανάδειξή της από τις φεμινιστικές συλλογικότητες και το κίνημα. Μόνο το 2022 καταγράφηκαν τουλάχιστον 17 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα με την λίστα των ονομάτων της έμφυλης βίας να μην έχει τέλος. Οι γυναικοκτονίες, τα περιστατικά έμφυλης βίας, οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις δεν είναι εξαίρεση αλλά αποτελούν μια κανονικοποιημένη κατάσταση και η πατριαρχία καλά κρατεί.
Το κράτος όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει ότι νοιάζεται για την ισότητα των δύο φύλων, καθημερινά μας αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Προστατεύει τους επίδοξους βιαστές, γυναικοκτόνους, κακοποιητές, παιδεραστές, συγκαλύπτει κυκλώματα βιαστών, μαστροπείας, παιδεραστίας (βλ. υπόθεση trafficking Κολωνού) ενώ δείχνει τα δόντια του σε όσες και όσους ορθώνουν τη φωνή τους και αντιστέκονται όπως χαρακτηριστικά έκανε με την καταστολή της φεμινιστικής πορείας στα Εξάρχεια φέτος το καλοκαίρι. Χαρακτηριστικός είναι και ο νόμος Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια στηρίζοντας και επίσημα πατριαρχικές συμπεριφορές και αναγκάζοντας γυναίκες να υπομένουν πλέον, και με την υποστήριξη του νόμου, κακοποιητικές συμπεριφορές. Όλοι αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί νόμοι, καθώς και η ανάδυση και προβολή ακροδεξιών φωνών που μέσα από αφίσες, συνέδρια γονιμότητας και εκπαιδευτικά προγράμματα βάζουν στο στόχαστρο το σώμα των γυναικών αποτελούν όψεις της ίδιας νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς πολιτικής, μιας πολιτικής που προσπαθεί να στρέψει την κοινωνία προς τον συντηρητισμό, καλλιεργώντας και ενισχύοντας τον σεξισμό, το έμφυλο μίσος, πυκνώνοντας τα σκοτάδια της πατριαρχίας, του ρατσισμού και του φασισμού.
Ταυτόχρονα, η αστική δικαιοσύνη – για το ρόλο της οποίας δεν είχαμε ποτέ καμία αυταπάτη – τον τελευταίο χρόνο δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. Τραυματίζει ξανά και ξανά τις κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά μέσα από εξονυχιστικές ανακρίσεις και πολύωρες καταθέσεις, αθωώνει βιαστές (βλ. Λιγνάδη-Φιλιππίδη, μπάτσων- βιαστών της δεκαεννιάχρονης στο Α.Τ. Ομονοίας), αποφυλακίζει μαστροπούς (βλ. υπόθεση Ηλιούπολης) και ταυτόχρονα καταδικάζει όσες γυναίκες υπερασπίζονται τον εαυτό τους ή ορθώνουν τη φωνή τους και καταγγέλλουν όπως χαρακτηριστικά έγινε με τη μαμά της 12χρονης, μια φυλάκιση που μόνο στόχο έχει την τρομοκράτηση και τη φίμωση όσων θα ήθελαν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά. Και φυσικά, τα ΜΜΕ, πιστά στο ρόλο τους και τα αφεντικά τους, τάσσονται υπέρ των βιαστών/δολοφόνων, δικαιολογώντας τις πράξεις τους ως εγκλήματα πάθους, ως «κακιά στιγμή», ως «ροζ σκάνδαλο» νομιμοποιώντας αυτές τις συμπεριφορές σαν φυσιολογικές αντιδράσεις που εκφράζουν μεγάλη μερίδα των ανδρών και μάλιστα ρίχνοντας εν μέρει την ευθύνη στο θύμα μιλώντας για το «τι φορούσε», «που ήταν οι γονείς», «γιατί βρίσκονταν εκεί» ή «γιατί μίλησε τώρα». Συγκαλύπτουν ή και αποκρύπτουν τα περιστατικά, εκτός και αν αυτά αναφέρονται σε γνωστά ονόματα της show biz.
Το σώμα μας ανήκει σε εμάς. Δεν ανήκει σε κανένα κράτος, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα αφεντικό, σε κανέναν άντρα!
Η έμφυλη βία στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στον δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης παίρνει πολλές μορφές στα πρόσωπα των συντρόφων, της οικογένειας, των αφεντικών, των ανθρωποφυλάκων. Όλες εμείς είμαστε οι γυναίκες που αντιμετωπίζουμε σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους εργασιακούς χώρους υπό τον φόβο της απόλυσης, είμαστε τα κορίτσια που κακοποιούμαστε στο σπίτι από συγγενικά πρόσωπα, είμαστε οι μετανάστριες που βιώνουμε καθημερινά απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βιαζόμαστε στις φυλακές, που πεθαίνουμε αβοήθητες.
Οι βιαστές είναι άντρες που συναναστρεφόμαστε καθημερινά και θεωρούν ότι μπορούν να μας εξουσιάζουν. Η έκφραση της βίας από τον άντρα θεωρείται φυσιολογική και ένδειξη ανδρισμού, την ίδια στιγμή που η γυναικεία υποταγή θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Στο πατριαρχικό σύστημα, το αρσενικό έχει την εξουσία να επιβάλλεται στο σώμα, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τη ζωή της γυναίκας είτε είναι εξουσιαστής, βιαστής, πατέρας, σύντροφος. Όταν η γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο που της έχει επιβληθεί έρχεται αντιμέτωπη με κάθε είδους τιμωρία προς συμμόρφωση. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες θηλυκοτήτων αποτελούν την ακραία έκφραση «της ιδιοκτησιακής» αντίληψης που έχουν οι άντρες πάνω στα σώματά μας, ακραία επίδειξη έμφυλης κυριαρχίας. Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης εντάσσεται και η προσπάθεια που γίνεται σε πολλές χώρες για την απαγόρευση των εκτρώσεων μέσω διάφορων μεθοδεύσεων (όπως στην Πολωνία και τις ΗΠΑ). Η έκτρωση είναι δικαίωμα που κερδήθηκε χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και δεν ανεχόμαστε κανένα κράτος, εξουσία, παπαδαριό ή φασιστοειδές να έχει λόγο για το σώμα μας και τις επιλογές μας.
Οι πατριαρχικές πτυχές των κοινωνικών σχέσεων που μας θέλουν κλεισμένες στο σπίτι και ταυτισμένες με τον αναπαραγωγικό ρόλο, μας προκαλούν ασφυξία. Ο ηθικός πόλεμος για την πειθάρχηση των γυναικών αποτελεί μια διάρθρωση με καθαρά πολιτικό διακύβευμα, η οποία δεν υποβαθμίζει μόνο τη ζωή μιας γυναίκας σε ατομικό επίπεδο, αλλά χρησιμοποιεί τη γυναίκα ως προπομπό μια ακραίας υποταγής σε συντηρητικά ιδεολογήματα, μιας επιστροφής στις βασικές αρχές του καπιταλισμού: στην πυρηνική οικογένεια και την εθνική ομοιογένεια, μια οπισθοδρόμηση στην περίοδο του Μεσαίωνα, την πυρά της Ιεράς Εξέτασης και το κυνήγι των μαγισσών.
Για τη δική μας 8η Μάρτη!
Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες οργανωνόμαστε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας, ριζοσπαστικοποιούμε τις διεκδικήσεις μας, απαιτούμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον «ρόλο» και «θέση» της γυναίκας πηγάζει από αυτήν. Θέλουμε να ορίζουμε και να ελέγχουμε εμείς το σώμα μας ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμα πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τη ζωή μας. Ας μη ξεχνάμε το παράδειγμα των γυναικών στην Ινδία που αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στους βιασμούς, των γυναικών στη Ροζάβα (Βόρεια Συρία) που βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης, των γυναικών στην Τσιάπας του Μεξικού, στην Πολωνία και το παράδειγμα των γυναικών με τα πράσινα μαντήλια στην Αργεντινή που μάχονται και κερδίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους όπως και το παράδειγμα τόσων άλλων σε ελλαδικό και διεθνές επίπεδο που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας στον δρόμο, στη δουλειά, στις σχέσεις τους.
Απορρίπτοντας τις θεσμικές αποφορτίσεις και τον ατομικό δρόμο, πιστεύουμε πως η γυναικεία χειραφέτηση ενάντια στον κόσμο της εξουσίας και της καταπίεσης του σήμερα, αποτελεί συλλογική υπόθεση και κατακτιέται μέσα από έναν διαρκή αγώνα των ίδιων των υποκειμένων στους χώρους της δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, το σπίτι, τον δρόμο. Η ελευθερία ούτε παραχωρείται, ούτε χαρίζεται, ούτε κερδίζεται μέσα από τους νόμους αλλά ορίζεται και κατακτιέται μέσα από τους ίδιους τους αγώνες μας.
Δεν θέλουμε να είμαστε μέλη μιας πατριαρχικής κοινωνίας και ενός καπιταλιστικού συστήματος που καταπατά, δολοφονεί και ακρωτηριάζει το σώμα μας, που προωθεί την αλλοτρίωση και τη βία και αναπαράγει έμφυλα στερεότυπα. Όλες και όλοι μαζί ας την γκρεμίσουμε από τα θεμέλιά της καταργώντας τις σχέσεις εξουσίας, για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς διακρίσεις και με σεβασμό στην διαφορετικότητα!
Από το Ιράν μέχρι το Μεξικό… Από τη Χιλή μέχρι την Ελλάδα… Αγώνας ενάντια σε πατριαρχία και καπιταλισμό για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία!
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου
κάθε Κυριακή 6µµ στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιµοδήµου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα-askpthk.espivblogs.net
