Η έμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός.
Η 8η Μάρτη, μια μέρα που καταμετρά δύο εξεγέρσεις γυναικών, καθιερώθηκε ως Διεθνής ημέρα της γυναίκας και αποτελεί μια μέρα μνήμης των αγώνων για τη γυναικεία χειραφέτηση αλλά και κίνητρο για τους αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος.
Εδώ και δύο χρόνια, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μια συνθήκη υγειονομικής (και όχι μόνο) κρίσης, όπου η κρατική διαχείριση συνεχίζει να συνοψίζεται σε καταστρατήγηση κάθε δικαιώματος, καταστολή και αστυνομοκρατία, επιβολή διαχωρισμών κάθε είδους, απαξίωση και πλήρη αποδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας, θεσμοθέτηση νόμων που θυμίζουν άλλες σκοτεινές εποχές. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, οι γυναίκες επωμιστήκαμε για μια ακόμα φορά όλο το βάρος αυτής της κρίσης όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση όπου το καπιταλιστικό σύστημα εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τις γυναίκες. Έγκλειστες (και όχι ασφαλείς πολλές από εμάς) μέσα στο σπίτι να πρέπει να τηλεργαστούμε -και όσες από εμάς δουλεύουμε με φυσική παρουσία να διακινδυνεύουμε καθημερινά την υγεία μας- με εξαντλητικούς ρυθμούς και ξεχειλωμένα ωράρια για να μη σταματήσει η καπιταλιστική κερδοφορία, να «φροντίσουμε τα παιδιά», να βγαίνουμε από το σπίτι μόνο για τα βασικά.
Ταυτόχρονα, τα τελευταία 2 χρόνια, παρατηρείται και μία πανδημία έμφυλης βίας παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας τα περιστατικά έμφυλης βίας αυξήθηκαν κατά πολύ, ενώ με την άρση της καραντίνας τα πράγματα χειροτέρευσαν με τις γυναικοκτονίες να αυξάνονται ακόμα περισσότερο. Μία αύξηση πέρα για πέρα πραγματική που ταυτόχρονα όμως οφείλεται και στην ολοένα και μεγαλύτερη ανάδειξή της από τις φεμινιστικές συλλογικότητες και το κίνημα. Από την αρχή του 2021 έως σήμερα έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 18 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. Στη λίστα των ονομάτων της έμφυλης βίας έρχονται φέτος να προστεθούν, η ανήλικη στα Κ. Πατήσια που έπεσε θύμα βιασμού από τον ιερέα, η 19χρονη στην Ηλιούπολη που ήταν έγκλειστη σε σπίτι μπάτσου-σωματέμπορα ο οποίος την κακοποιούσε σωματικά, σεξουαλικά, ψυχολογικά, η Καρολάιν που δολοφονήθηκε από ακόμα ένα «καλό παιδί» μέσα στο ίδιο της το σπίτι, η Γαρυφαλιά που μια “κακή στιγμή” του συντρόφου της την οδήγησε στον θάνατο, η Γεωργία που βιάστηκε ομαδικά από “γόνους” καλών και επιφανών οικογενειών της Θεσσαλονίκης, η εργάτρια καθαριότητας που ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε την ώρα που εργαζόταν σε πολυκατοικία στα Κάτω Πετράλωνα και πολλές ακόμα που τα πατριαρχικά απόβλητα τους στέρησαν μέχρι και τη ζωή τους επειδή διεκδίκησαν την αυτοδιάθεσή τους λέγοντας απλά ένα όχι. Οι γυναικοκτονίες, τα περιστατικά έμφυλης βίας και οι ομοφοβικές επιθέσεις δεν είναι εξαίρεση αλλά τείνουν να αποτελέσουν μια κανονικοποιημένη κατάσταση.
Ο ιός της πατριαρχίας καλά κρατεί και διασπείρεται και από τη στάση των ΜΜΕ που είναι ξεκάθαρη και τάσσεται υπέρ των βιαστών/δολοφόνων, δικαιολογώντας τις πράξεις τους σαν εγκλήματα πάθους, στην «κακιά στιγμή», σε «ροζ σκάνδαλο» νομιμοποιώντας αυτές τις συμπεριφορές σαν φυσιολογικές αντιδράσεις που εκφράζουν μεγάλη μερίδα των ανδρών και μάλιστα ρίχνοντας εν μέρει την ευθύνη στο θύμα, στο «τι φορούσε», στο «που ήταν οι γονείς», στο «γιατί βρίσκονταν εκεί» ή «γιατί μίλησε τώρα». Συγκαλύπτουν ή και αποκρύπτουν τα περιστατικά, εκτός και αν αυτά αναφέρονται σε γνωστά ονόματα της show biz. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι δικαστικές αρχές οι οποίες αθωώνουν τους θύτες και καταδικάζουν όσες γυναίκες υπερασπίζονται τον εαυτό τους (όπως έγινε στην Κόρινθο).
Ταυτόχρονα, το κράτος φροντίζει να θωρακίζει και να προστατεύει τους επίδοξους βιαστές, γυναικοκτόνους, κακοποιητές, παιδεραστές, να συγκαλύπτει κυκλώματα βιαστών, μαστροπείας, παιδεραστίας (βλ. Λιγνάδη, Αν. Δράκος κα). Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του συνδικαλιστή αστυνομικού Μπαλάσκα, ο οποίος έδωσε συμβουλές στο πως να διαχειριστούν την κατάσταση όλα αυτά τα σκουπίδια, ώστε να τύχουν επιεικέστερης ποινικής μεταχείρισης όπως χαρακτηριστικός είναι και ο νόμος Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια στηρίζοντας και επίσημα πατριαρχικές συμπεριφορές και αναγκάζοντας γυναίκες να υπομένουν πλέον, και με την υποστήριξη του νόμου, κακοποιητικές συμπεριφορές. Πρόκειται για έναν νόμο, που προβλήθηκε μέσα από το alt right κίνημα των «ενεργών μπαμπάδων» ως μια προοδευτική ρύθμιση, που εξασφαλίζει ίση συμμετοχή και των δύο γονέων στην ανατροφή των παιδιών. Στην πραγματικότητα, χτυπάει βάναυσα τις γυναίκες και τα παιδιά, καθώς η ουσία του συνοψίζεται στα λόγια του Λοβέρδου, βουλευτή της ΝΔ, πως “ένας άντρας που κακοποιεί την γυναίκα του μπορεί να είναι καλός πατέρας». Όλοι αυτοί οι δήθεν προοδευτικοί νόμοι, καθώς και η ανάδυση και προβολή ακροδεξιών φωνών που μέσα από αφίσες, συνέδρια γονιμότητας και εκπαιδευτικά προγράμματα βάζουν στο στόχαστρο το σώμα των γυναικών αποτελούν όψεις της ίδιας νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς πολιτικής, μιας πολιτικής που προσπαθεί να στρέψει την κοινωνία προς τον συντηρητισμό, καλλιεργώντας και ενισχύοντας τον σεξισμό, το έμφυλο μίσος, πυκνώνοντας τα σκοτάδια της πατριαρχίας, του ρατσισμού και του φασισμού.
Το σώμα μας ανήκει σε εμάς. Δεν ανήκει σε κανένα κράτος, σε καμία κυβέρνηση, σε κανένα αφεντικό, σε κανέναν άντρα!
Η έμφυλη βία στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά, στον δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης παίρνει πολλές μορφές στα πρόσωπα των συντρόφων, της οικογένειας, των αφεντικών, των ανθρωποφυλάκων. Όλες εμείς είμαστε οι γυναίκες που αντιμετωπίζουμε σεξουαλικές παρενοχλήσεις στους εργασιακούς χώρους υπό τον φόβο της απόλυσης, είμαστε τα κορίτσια που κακοποιούμαστε στο σπίτι από συγγενικά πρόσωπα, είμαστε οι μετανάστριες που βιώνουμε καθημερινά απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που βιαζόμαστε στις φυλακές, που πεθαίνουμε αβοήθητες.
Οι βιαστές είναι άντρες που συναναστρεφόμαστε καθημερινά και θεωρούν ότι μπορούν να μας εξουσιάζουν. Η έκφραση της βίας από τον άντρα θεωρείται φυσιολογική και ένδειξη ανδρισμού, την ίδια στιγμή που η γυναικεία υποταγή θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της θηλυκότητας. Στο πατριαρχικό σύστημα, το αρσενικό έχει την εξουσία να επιβάλλεται στο σώμα, τις επιλογές, τη συμπεριφορά και τη ζωή της γυναίκας είτε είναι εξουσιαστής, βιαστής, πατέρας, σύντροφος. Όταν η γυναίκα δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο που της έχει επιβληθεί έρχεται αντιμέτωπη με κάθε είδους τιμωρία προς συμμόρφωση. Οι βιασμοί και οι δολοφονίες των γυναικών αποτελούν την ακραία έκφραση «του δικαιώματος» που έχουν οι άντρες πάνω στο γυναικείο κορμί, ακραία επίδειξη έμφυλης κυριαρχίας. Στο πλαίσιο αυτού του «δικαιώματος» εντάσσεται και η προσπάθεια που γίνεται σε πολλές χώρες για την απαγόρευση των εκτρώσεων μέσω διάφορων μεθοδεύσεων (όπως στην Πολωνία και τις ΗΠΑ). Η έκτρωση είναι δικαίωμα που κερδήθηκε χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος και δεν ανεχόμαστε κανένα κράτος, εξουσία, παπαδαριό ή φασιστοειδές να έχει λόγο για το σώμα μας και τις επιλογές μας.
Οι πατριαρχικές πτυχές των κοινωνικών σχέσεων που μας θέλουν κλεισμένες στο σπίτι και ταυτισμένες με τον αναπαραγωγικό ρόλο, μας προκαλούν ασφυξία. Ο ηθικός πόλεμος για την πειθάρχηση των γυναικών αποτελεί μια διάρθρωση με καθαρά πολιτικό διακύβευμα, η οποία δεν υποβαθμίζει μόνο τη ζωή μιας γυναίκας σε ατομικό επίπεδο, αλλά χρησιμοποιεί τη γυναίκα ως προπομπό μια ακραίας υποταγής σε συντηρητικά ιδεολογήματα, μιας επιστροφής στις βασικές αρχές του καπιταλισμού: στην πυρηνική οικογένεια και την εθνική ομοιογένεια.
Για τη δική μας 8η Μάρτη!
Απέναντι στην πατριαρχική κοινωνία, οι γυναίκες οφείλουμε να οργανωθούμε ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας, να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις διεκδικήσεις μας, να απαιτήσουμε, ανάμεσα στα άλλα, το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αμφισβητούμε έμπρακτα την πατριαρχία και όποιον «ρόλο» και «θέση» της γυναίκας πηγάζει από αυτήν. Θέλουμε να ορίζουμε και να ελέγχουμε εμείς το σώμα μας ώστε να καταφέρουμε ένα ακόμα πλήγμα στον κόσμο της εξουσίας, ορίζοντας οι ίδιες τη ζωή μας. Ας μη ξεχνάμε το παράδειγμα των γυναικών στην Ινδία που αυτοοργανώνονται και δημιουργούν ομάδες άμυνας για την προστασία τους απέναντι στους βιασμούς, των γυναικών στη Ροζάβα (Βόρεια Συρία) που βάζουν την ισότητα των φύλων ως κύριο πρόταγμα της επανάστασης, των γυναικών στην Τσιάπας του Μεξικού, στην Πολωνία και το παράδειγμα των γυναικών με τα πράσινα μαντήλια στην Αργεντινή που μάχονται και κερδίζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους όπως και το παράδειγμα τόσων άλλων σε ελλαδικό και διεθνές επίπεδο που αγωνίζονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας στον δρόμο, στη δουλειά, στις σχέσεις τους.
Απορρίπτοντας τις θεσμικές αποφορτίσεις και τον ατομικό δρόμο, πιστεύουμε πως η γυναικεία χειραφέτηση ενάντια στον κόσμο της εξουσίας και της καταπίεσης του σήμερα, αποτελεί συλλογική υπόθεση και κατακτιέται μέσα από έναν διαρκή αγώνα των ίδιων των υποκειμένων στους χώρους της δουλειάς, τα σχολεία, τις σχολές, το σπίτι, τον δρόμο. Η ελευθερία ούτε παραχωρείται, ούτε χαρίζεται, ούτε κερδίζεται μέσα από τους νόμους αλλά ορίζεται μέσα από τους ίδιους τους αγώνες μας.
Δεν θέλουμε να είμαστε μέλη μιας πατριαρχικής κοινωνίας και ενός καπιταλιστικού συστήματος που καταπατά, δολοφονεί και ακρωτηριάζει το σώμα μας, που προωθεί την αλλοτρίωση και τη βία και αναπαράγει έμφυλα στερεότυπα. Όλες και όλοι μαζί ας την γκρεμίσουμε από τα θεμέλια της καταργώντας τις σχέσεις εξουσίας, για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς διακρίσεις και με σεβασμό στην διαφορετικότητα!
Από την Χιλή μέχρι την Πολωνία και από την Ελλάδα μέχρι το Μεξικό, αγώνες για την γυναικεία χειραφέτηση!
Διαδήλωση Τρίτη 8 Μαρτίου – πλατεία Κλαυθμώνος – 6μμ
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου
κάθε Κυριακή 6µµ στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιµοδήµου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα-askpthk.espivblogs.net
