Το Σάββατο 16 Ιανουαρίου μετά από πρωτοβουλία της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο, καλέστηκε συγκέντρωση και πορεία αντίστασης και μνήμης για τα οχτώ χρόνια από τη δολοφονία του μετανάστη-εργάτη Σαχτζάτ Λουκμάν. Σε μια περίοδο που με αφορμή την πανδημία το κράτος έχει επιβάλλει ένα καθεστώς ελέγχου, αστυνομοκρατίας και καταστολής ως συνέλευση επιλέξαμε να καλέσουμε, για μια ακόμη χρονιά, αντιφασιστική πορεία, τηρώντας όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα, ως μια ακόμα απάντηση ενάντια στον φασισμό και τον καπιταλισμό που τον γεννά και τον θρέφει.
Από το πρωί του Σαββάτου ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις είχαν αποκλείσει την περιοχή γύρω από την πλατεία Μερκούρη και απαγόρευαν σε κόσμο να προσεγγίσει. Η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου, μαζί με κόσμο από τοπικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιάς, συγκεντρώθηκε σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς των Πετραλώνων και βάδισε μαζικά, συγκροτημένα και με αποφασιστικότητα προς την πλατεία Μερκούρη. Φθάνοντας στην συμβολή των οδών Τρώων και Δωριέων, ένα τετράγωνο από την πλατεία, μπάτσοι όλων των ειδών (ασφαλίτες, ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, περιπολικά) έτρεξαν και έκαναν φραγμό εμποδίζοντας μας να φτάσουμε στο χώρο της συγκέντρωσης. Το μπλοκ της συνέλευσης με πανό, συνθήματα και οργανωμένα παρέμεινε στο σημείο μπροστά στον φραγμό και έκανε σαφές πως δεν πρόκειται να δεχθεί έλεγχο στοιχείων, αλλά και ούτε να οπισθοχωρήσει ή να διαλυθεί. Μετά από δεκαπέντε λεπτά και υπό την παρακολούθηση και αποδοκιμασία της γειτονιάς οι αστυνομικές δυνάμεις οπισθοχώρησαν και ο κόσμος σπάζοντας την απαγόρευση έφτασε συγκροτημένα στην πλατεία και ξεκίνησε η συγκέντρωση.
Παρά την κακοκαιρία, το κρύο και τη βροχή η συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν περίπου 400 άτομα, διήρκεσε μιάμιση ώρα και κατά τη διάρκεια της αναρτήθηκαν πανό, φωνάζονταν συνθήματα, μοιράζονταν κείμενα, διαβάζονταν ανακοινώσεις, υπό τους ήχους αντιφασιστικών τραγουδιών. Μετά το τέλος της συγκέντρωσης ο κόσμος αποχώρησε συγκροτημένα από την πλατεία με πορεία, η οποία κατέληξε στον ΗΣΑΠ Πετραλώνων.
Ακολουθεί το κείμενο της Ανοιχτής Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου το οποίο μοιράζονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της κινητοποίησης:
17/1/2013 – 17/1/2020 Σαχτζάτ Λουκμάν, οκτώ χρόνια απών
Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!
Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου 2013, όταν ο μετανάστης εργάτης Σαχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε ενώ πήγαινε στη δουλειά του, από τους φασίστες και μέλη της Χρυσής Αυγής Δ. Λιακόπουλο και Χ. Στεργιόπουλο στη γωνία των οδών Τριών Ιεραρχών και Φυλασίων στα Άνω Πετράλωνα. Δεν ήταν ο πρώτος ούτε ο τελευταίος από μια μεγάλη αλυσίδα νεκρών της τάξης μας και της κοινωνικής βάσης. Μαζί με τον Παύλο Φύσσα, τον Petrit Zifle, την Αγγελική Πέτρου, τη Ζακ/Zacκie oh!, αλλά και τους/τις εκατοντάδες νεκρούς/ες στα αστυνομικά τμήματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα σύνορα των οποίων δε θα μάθουμε ποτέ το όνομα τους, συνθέτουν έναν μακρύ κατάλογο νεκρών από τα χέρια του ρατσισμού, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας.
Έναν κατάλογο που δεν κλείνει φυσικά με τη δίκη και καταδίκη της Χρυσής Αυγής τον Οκτώβριο του 2020 όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Γιατί όσα χρόνια ποινών και αν καταλογίστηκαν στα μέλη της, αυτά προέκυψαν μετά την καταδίκη της ως εγκληματική οργάνωση και όχι ως φασιστική. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι η Χ.Α. είναι ένα τυπικό νεοναζιστικό κόμμα που ακολουθούσε την πολιτική ατζέντα της ναζιστικής ιδεολογίας και αυτό δεν περιμένουμε να το υποδείξει κανένα δικαστήριο και καμιά κυβέρνηση. Άλλωστε, οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της εξουσίας συναγελαζόντουσαν με τους ναζιστές τα προηγούμενα χρόνια σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής: από τα τηλεοπτικά πάνελ των ΜΜΕ και τα δημοτικά συμβούλια μέχρι τις θρησκευτικές ή εθνικές τελετές, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και τα έδρανα της βουλής, η συνύπαρξη με τους (δημοκρατικά εκλεγμένους) ναζί υποδεικνύει όχι μόνο την ανοχή αλλά τη συνενοχή των εκπροσώπων του “δημοκρατικού τόξου”.
Μια συνενοχή που είχε άλλωστε τη μορφή της ξεκάθαρης συνεργασίας σε πολλές περιπτώσεις, όπως πολιτικοί που ξερογλύφονταν στην προοπτική της συνεργασίας με τη (σοβαρή) Χ.Α. ή τοπικοί θεσμικοί φορείς που συνέπρατταν μαζί τους σε “επιτροπές κατοίκων” που οργάνωναν πογκρόμ και επιθέσεις σε μετανάστες. Επίσης, είναι περιττό να θυμηθούμε την ξεκάθαρη συνεργασία των σωμάτων ασφαλείας με τους ναζί: από τις από κοινού επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους και πορείες μέχρι τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ, την παροχή κάλυψης στις επιθέσεις των ναζί και τη συμμετοχή μπάτσων στις εκλογικές λίστες, η συνεργασία αυτή είναι δομημένη και στέρεα εδώ και δεκαετίες και δεν περιμέναμε, όπως και έγινε άλλωστε, καμιά δικαστική απόφαση να αποφανθεί περί αυτής.
Γιατί γνωρίζουμε ότι οι φασίστες και τα ναζιστικά τάγματα εφόδου δεν είναι άλλο παρά η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Το παράδειγμα της Χ.Α. είναι πρόσφατο αλλά όχι το μοναδικό στην ιστορία. Κάθε φορά που το κράτος και το κεφάλαιο φτάνουν στα όρια των δυνατοτήτων τους στο να αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση, κάθε φορά που μια καπιταλιστική κρίση μειώνει την προσδοκία κοινωνικής ανόδου, κάθε φορά που εντείνεται η εκμετάλλευση των από τα κάτω, κάθε φορά που αυξάνεται ο αριθμός των διαδηλωτών που αντιμετωπίζει τη βία των μπάτσων στο δρόμο και ορθώνεται η πολιτική κρίση και η πολιτειακή αμφισβήτηση, τότε οι φασίστες επιστρατεύονται ως όπλο στα χέρια του συστήματος. Τότε ένα ναζιστικό γκρουπούσκουλο προβάλλεται από τα ΜΜΕ ως κάτι νέο και “αντισυστημικό”, αυξάνεται η ανοχή των θεσμικών παραγόντων και εντείνεται η συνεργασία με τους μπάτσους και τους πρόθυμους του πολιτικού συστήματος.
Οι παραπάνω πρακτικές δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά, ούτε μας προκαλούν έκπληξη. Είναι το αποτέλεσμα της πάγιας ρατσιστικής κρατικής πολιτικής που επιδιώκει την πολυδιάσπαση των εκμεταλλευομένων, τον διαχωρισμό σε ντόπιους, πρόσφυγες και μετανάστες, τον στιγματισμό των «διαφορετικών άλλων», την απομόνωση όσων αντιδρούν και τη δίωξη όσων αντιστέκονται, αυτοοργανώνονται και στέκονται αλληλέγγυοι/ες στους αγώνες των από τα κάτω ασχέτως φυλής, χρώματος και θρησκείας.
Έτσι, μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όταν οι καταπιεσμένοι/ες βγήκαν στο «προσκήνιο», το κράτος πριμοδότησε με κάθε μέσο την Χ.Α. επιδιώκοντας να καταστείλει τους/τις εξεγερμένους/ες και να προστατέψει το κύρος και τα προνόμια των από τα πάνω. Ταυτόχρονα, καλλιεργούσε συστηματικά τη μισαλλοδοξία, τη δημιουργία κλίματος φόβου, την προώθηση της εξατομίκευσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μια κοινωνία που υφίσταται τα αποτελέσματα της βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης εδώ και μια δεκαετία, είναι το κατάλληλο πεδίο για την άσκηση των πιο επιθετικών κρατικών πολιτικών. Η αγανάκτηση που εντελώς φυσιολογικά προκλήθηκε στον κόσμο που βλέπει τους μισθούς να μειώνονται, τις δομές πρόνοιας να υποχρηματοδοτούνται, την ανεργία να αυξάνεται και τη φτώχεια να απειλεί όλο και περισσότερους, επενδύθηκε από το κράτος με την στοχοποίηση των χαμηλότερων και πιο υποβαθμισμένων κομματιών της κοινωνίας: των μεταναστών και προσφύγων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις χώρες τους. Ο κοινωνικός εκφασισμός καλλιεργείται συστηματικά από τους από πάνω ως μέσο άμυνας του συστήματος και διαίρεσης μας. Η προαγωγή του κοινωνικού ανταγωνισμού, της ιδιοτέλειας, του καταναλωτισμού, της κοινωνικής ανέλιξης και του ατομικισμού έχουν στόχο τη διαμόρφωση μιας “κοινωνίας ζούγκλας”, όπου βασιλεύει το δίκαιο του ισχυρού και όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Σ’ αυτή την αρένα, όσοι βρίσκονται στα χαμηλότερα στρώματα υφίστανται και τη μεγαλύτερη βία τόσο από το κράτος, όσο και από όσους φοβούνται ότι αργά ή γρήγορα θα υποβιβαστούν κοινωνικά στη θέση τους.
Στη διαμόρφωση αυτού του πλαισίου η συμβολή του κράτους και του κεφαλαίου ήταν εξαρχής καίρια και καθοριστική. Η στοχοποίηση των μεταναστών και προσφύγων από τα ΜΜΕ αλλά και τον πολιτικό λόγο που αναφερόταν σε “εισβολείς”, “λαθρομετανάστες”, “αλλοίωση του πολιτισμού” και “αντικατάσταση του πληθυσμού”, συνοδεύτηκε από τη βία και τον ρατσισμό της επίσημης κρατικής πολιτικής. Οι πνιγμένοι στο Αιγαίο, οι νεκροί από σφαίρες στα σύνορα, οι έγκλειστοι στα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων, οι επαναπροωθήσεις, η δημιουργία και λειτουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ο αποκλεισμός από δομές υγείας και εκπαίδευσης, οι επιλεκτικοί έλεγχοι στο δρόμο από τους μπάτσους είναι ορισμένες μόνο όψεις της αντιμεταναστευτικής και ρατσιστικής πολιτικής που με συνέπεια εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.
Για αυτό και ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και τον ρατσισμό ούτε τελειώνει ούτε διαφοροποιείται μετά τις δίκες των δολοφόνων του Λουκμάν και της Χρυσής Αυγής. Γιατί οι δολοφόνοι ενεργούσαν ως τα μακριά χέρια του κράτους που τους ανεχόταν, τους υποστήριζε και τους έθρεφε με τις πολιτικές και τις πρακτικές που εφαρμόζει στα σύνορα και τις μητροπόλεις για την εδραίωση κλίματος φόβου, την εμπέδωση της καταστολής, την καθυπόταξη των εκμεταλλευόμενων και την αποτροπή της συλλογικής οργάνωσης τους. Γιατί λειτουργούσαν ως τα αόρατα χέρια του κράτους, δηλαδή της πολιτικής έκφρασης του κεφαλαίου, που επιδιώκει τη διάσπαση των από τα κάτω με σκοπό τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης, της παρασιτικής ύπαρξης της κεφαλαιοκρατικής ελίτ και της ύπαρξης πλήθους εξαθλιωμένων φτηνών εργατικών χεριών, βορά στις φάμπρικες και τα εργοτάξια του κεφαλαίου.
Απέναντι σε όλους αυτούς μόνη επιλογή μας δεν μπορεί να είναι άλλη από τη συλλογική μας δράση. Η συλλογικοποίηση, η αυτοοργάνωση, η από τα κάτω κοινή και συλλογική μας δράση είναι ο μόνος δρόμος για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών και κομμάτων αλλά και των θεσμικών κρατικών φορέων που συντηρούν και προωθούν το ρατσισμό.
Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δε μπορεί παρά να διεξάγεται στον δρόμο, τις γειτονιές, τα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας, δεν μπορεί παρά να είναι πολύμορφος, αντιθεσμικός και ανατρεπτικός. Με οδηγό την κοινωνική αυτοοργάνωση και γνώμονα την ταξική αλληλεγγύη μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να αντισταθούμε στις δολοφονικές πολιτικές του κράτους και να συντρίψουμε την καπιταλιστική αναδιάρθρωση που θα συνεχίσει να επελαύνει όσο δεν συνειδητοποιούμε τη δύναμη μας. Γιατί η συγκρότηση μας ως τάξη είναι ο μεγαλύτερος φόβος κράτους και αφεντικών και η μεγαλύτερη απειλή για ένα σύστημα που τρέφεται και συντηρείται από εμάς, το αίμα και τη δουλειά μας. Αν η αξιοποίηση των φασιστικών εφεδρειών από το σύστημα εκφράζεται με το γνωστό ρητό ότι “η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα”, εμείς δημιουργούμε κοινότητες αγώνα που παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.
Χτίζουμε κοινότητες αγώνα, ενάντια σε κάθε διαχωρισμό έμφυλο, θρησκευτικό, φυλετικό, εθνικό.
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, δικαιοσύνης.
Δε ξεχνάμε τον Σαχτζάτ Λουκμάν, τον Petrit Zifle, τη Ζακ/Zackie oh!, τον Παύλο Φύσσα…
Παλεύουμε όλοι και όλες μαζί ενάντια στον φασισμό και τον καπιταλισμό που τον γεννά και τον θρέφει!
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Πετραλώνων-Θησείου-Κουκακίου
κάθε Κυριακή 6μμ συνέλευση στην κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου και Αντωνιάδου, Άνω Πετράλωνα – askpthk.espivblogs.net
