Οι δημόσιοι χώροι δεν είναι εμπόρευμα
Μέσα σε μια πόλη όπου το εμπόρευμα, το κέρδος και ο έλεγχος προσπαθούν να αλώσουν και να κυριαρχήσουν σε κάθε εκατοστό του αστικού ιστού, οι δημόσιοι χώροι αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν ένα πεδίο όπου από τη μία συγκρούονται τα σχέδια του κράτους και των επιχειρηματιών και από την άλλη οι ανάγκες και οι επιθυμίες της κοινωνίας. Το ίδιο συμβαίνει και στις γειτονιές μας από τους λόφους του Φιλοπάππου έως την Κονίστρα και από την Κορεάτικη Αγορά ως το Ρουφ. Το Νοέμβρη του 2002 ενόψει των ολυμπιακών αγώνων, επιχειρήθηκε να περιφραχτεί ο λόφος Φιλοπάππου, να χτιστεί μπιενάλε γλυπτικής, θέατρο τύπου Λυκαβηττού, πωλητήριο για τουρίστες, ενώ τα επόμενα χρόνια νομιμοποιήθηκαν αυθαιρεσίες κρατικών και επιχειρηματικών φορέων, ενώ στις μέρες μας το ΤΑΙΠΕΔ, μέσω των τουριστικών ακινήτων (ΕΟΤ) επιχειρεί να αρπάξει από τον Δήμο Αθηναίων (ο οποίος εθελοτυφλεί) 15 στρέμματα του λόφου πίσω από τον Διόνυσο. Το 2005 σε συνεργασία ο Δήμος Αθηναίων με επιχειρηματίες επιχειρεί να μετατρέψει το χώρο της Κορεάτικης Αγοράς σε νονέο Mall. Το 2015, μετά από χρόνια απαξίωσης και εγκατάλειψης, ο Δήμος κλείνει το χώρο της Κονίστρας και στερεί από τα παιδιά της περιοχής ένα πάρκο και μια παιδική χαρά. Το 2016, μετά από πολλά εγκαίνια του Σεράφειου κολυμβητηρίου (κλειστό μέχρι τις μέρες μας) προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι εμπορικές ανάγκες των διπλανών κτηρίων και πιθανόν και των νυχτομάγαζων, επιχειρήθηκε να καταστραφεί το πάρκο του Ρουφ και να μετατραπεί σε παρκινγκ.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι γειτονιές των Πετραλώνων, του Θησείου και του Κουκακίου μέσα από λαϊκές συνελεύσεις αντιτάξαμε τις άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες μας δυνάμεις ανατρέποντας στην πράξη τους σχεδιασμούς κράτους και ιδιωτών και πραγματοποιώντας μεγάλες και μικρές νίκες πετύχαμε να πάρουμε μέσα από ισότιμες, αυτοοργανωμένες και αντιϊεραρχικές διαδικασίες την τύχη των ζωών μας στα χέρια μας. Έτσι, το Ρουφ δεν έγινε όλο παρκινγκ, η πρώην Κορεάτικη Αγορά είναι ένα πανέμορφο πάρκο, η Κονίστρα, αν και, με εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης, παραμένει ένας ελεύθερος χώρος στα χέρια της γειτονιάς, ενώ ο λόφος παραμένει ένας ελεύθερος βιότοπος στο κέντρο της Αθήνας. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει, όπως φαίνεται, και από την επιχειρούμενη προσπάθεια να περάσουν 15 στρέμματα του Φιλοπάππου στο ΤΑΙΠΕΔ και να ανοίξει με αυτόν τον τρόπο ο δρόμος για την πώληση του Λόφου. Εκείνο όμως που έχουμε μάθει από τους αγώνες τόσα χρόνια είναι ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από φορείς και επισήμους, μόνο στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και μακριά από λογικές ανάθεσης, στεκόμενοι ο ένας δίπλα στον άλλον, κουβεντιάζοντας, αποφασίζοντας και δρώντας (όπως έλεγε και ο συναγωνιστής και γείτονας Γιάννης Γιαννατσής, ο οποίος μας άφησε ξαφνικά τον Σεπτέμβρη του 2015), μπορούμε εμείς να καθορίσουμε τις τύχες των ελεύθερων χώρων και κατ’ επέκταση της ζωή μας.
