Το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια αποκρυστάλλωση του μοντέλου ανθρώπου-μηχανής, που εργάζεται με πενιχρό μισθό, σε συνθήκες γαλέρας, χωρίς ελεύθερο χρόνο, με μόνο αναγνωρισμένο “δικαίωμα” αυτό της κατανάλωσης, σε ένα αντιφατικό περιβάλλον φτώχειας και εξαθλίωσης. Πρόκειται για προσπάθεια εμπέδωσης μιας κατάστασης κοινωνικού κανιβαλισμού, που στηρίζεται στην εξατομίκευση, στην έλλειψη κάθε συλλογικής διεκδίκησης, στην υποταγή στα συμφέροντα και στις επιδιώξεις των αφεντικών.
Ωστόσο ο σχεδιασμός, κράτους, κυβέρνησης και αφεντικών δεν προχωράει χωρίς αντιστάσεις από τον κόσμο της εργασίας. Αντιστάσεις που στο ζήτημα της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας έχουν πάρει την μορφή συλλογικών αγώνων με διάρκεια. Σημείο αναφοράς αποτέλεσε η απεργία στις 13 Απρίλη, όπου με μαζικότητα και αποφασιστικότητα οι συγκεντρωμένοι στην Ερμού, εργαζόμενοι και ταξικά αλληλέγγυοι, κατάφεραν να σταθούν απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, με δράσεις ενημέρωσης μέσα στα καταστήματα, όπως και με μαχητικές απεργιακές περιφρουρήσεις και αποκλεισμούς κάθε Κυριακή , καθ’ όλη την διάρκεια του καλοκαιριού. Σπάζοντας έτσι στην πράξη, την σιωπή και τον τρόμο, που κράτος και αφεντικά επεδίωκαν να επιβληθεί σε όλη την κοινωνία. Αποτέλεσμα αυτού του επίμονου αγώνα που αναπτύχθηκε και οργανώθηκε από το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα απελευθερωμένα ωράρια, ήταν η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ να παγώσει προσωρινά το άνοιγμα των καταστημάτων για τις 52 Κυριακές.
Η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να μας εφησυχάσει και να ανακόψει τον αγώνα μας. Οι 7 εργάσιμες Κυριακές τον χρόνο είναι εδώ, οι “Λευκές Νύχτες” (ολοήμερη λειτουργία καταστημάτων σε Ίλιον, Ν. Σμύρνη κοκ) είναι εδώ, ενώ ακόμη και η ίδια η υπόθεση των 52 Κυριακών είναι ανοικτή. Την ίδια στιγμή, που πίσω από τις φανταχτερές εμπορικές βιτρίνες, κρύβεται μια βίαιη πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, με ωράρια-λάστιχο, με απλήρωτη μαύρη εργασία, με απολύσεις χωρίς αποζημίωση, και διαρκώς εντεινόμενη εργοδοτική τρομοκρατία. Όλα αυτά για 400 ευρώ το πολύ, πολλές φορές κι αυτά απλήρωτα για μήνες. Ακόμη και για τους αυτοαπασχολούμενους μικροκαταστηματάρχες οι ανοιχτές Κυριακές σημαίνουν αναπόφευκτα λουκέτα, καθώς μπροστά στα πολυεθνικά μεγαθήρια θα είναι αδύνατο να επιβιώσουν των αυξημένων εξόδων λειτουργίας.
Στην προσπάθεια τους να μας τσακίσουν, τα αφεντικά χρησιμοποιούν κάθε πιθανό μέσο: από την νομοθεσία που είναι φτιαγμένη στα μέτρα τους, μέχρι την καταστολή και την συκοφάντηση του αγώνα των εργαζόμενων. Αυτά αναδεικνύουν στην πράξη την κενότητα των ιδεολογημάτων κυβέρνησης και αφεντικών, περί έλευσης της περιβόητης -αν και εκκωφαντικά ανύπαρκτης ανάπτυξης- που έτσι κι αλλιώς δεν θα αφορούσε στους εργαζόμενους αλλά μόνο στα κέρδη των αφεντικών.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε, ότι ακόμη και μέσα στην κρίση τα αφεντικά, θα πράξουν ότι είναι δυνατόν για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Στην προσπάθειά τους να σώσουν το τομάρι τους προσπαθούν να απομυζήσουν κάθε ικμάδα της εργατικής δύναμης. Πρόκειται για κοινωνικό πόλεμο. Όπου στην μια όχθη βρίσκονται το κράτος και τα αφεντικά και στην άλλη οι εργαζόμενοι. Στόχος των εκμεταλλευτών μας, είναι να χτίσουν πάνω στην εξαθλίωση μας, κοινωνική και οικονομική, ένα μοντέλο κερδοφορίας που θα στηρίξει την ύπαρξη και διαιώνισή του, σε ένα στρατό εξαθλιωμένων ανθρώπων και άβουλης μάζας καταναλωτών.
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: δεν υπάρχει διαχωρισμός εργαζόμενων-καταναλωτών. Ακόμα και όταν πάμε να ψωνίσουμε δεν παύουμε να είμαστε εργαζόμενοι. Όποιος το ξεχνάει αυτό και ετοιμάζεται για κυριακάτικα ψώνια, να ‘χει στο νου του πως σε λίγο θα δουλεύει κι αυτός Κυριακές. Η εκμετάλλευση του καπιταλιστικού συστήματος είναι πανταχού παρούσα, και συνεχίζει να υφίσταται και να αποτελούμε θύματά της, ακόμη και όταν κάνουμε χρήση του ψευδούς “ελεύθερου χρόνου” που μας παρέχεται για να καταναλώσουμε. Οι εργαζόμενοι, οι εκμεταλλευόμενοι αυτού κόσμου, δεν είμαστε απλά νούμερα και ποσοστά. Έχουμε ανάγκες, δικαιώματα και επιθυμίες που δεν χωράνε στους σχεδιασμούς τους. Έχουμε ανάγκη από πραγματικά ελεύθερο, ποιοτικό χρόνο κι αυτός ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται στους διαδρόμους των πολυκαταστημάτων.
Η προσπάθεια κατάργησης της Κυριακάτικης Αργίας αποτελεί άλλη μια αιτία πολέμου για τους εργαζόμενους. Πόσο μάλλον που δεν αφορά μόνο στα κεντρικά πολυκαταστήματα και στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους. Η εκμετάλλευση των εργαζόμενων είναι δίπλα μας.
Ακριβώς για αυτό οι δράσεις, οι αντιστάσεις κι οι διεκδικήσεις των εργαζόμενων, είναι αναγκαίο να έχουν και την ανάλογη στόχευση. Αγωνιζόμαστε για την κατάργηση παντού, και στην πράξη κάθε προσπάθειας εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Είμαστε διαρκώς και ακούραστα ενάντια στο κράτος και στις δυνάμεις καταστολής που επιδιώκουν την δημιουργία μιας υγειονομικής ζώνης «εύρυθμης εμπορικής λειτουργίας», σε βάρος της δικής μας ζωής και της δικής μας αξιοπρέπειας. Δημιουργώντας δομές για την οργάνωση των αγώνων μας και την ενίσχυση της αλληλεγγύης, συνδέοντας τις ανάγκες που υπάρχουν στους εργασιακούς χώρους με τις ανάγκες της γειτονιάς, σπάζοντας προκαταλήψεις που διασπούν την εργατική τάξη, σε ντόπιους και μετανάστες, σε εργαζόμενους και ανέργους.
Βλέπουμε μπροστά: στο τέλος του κόσμου των αφεντικών, της μισθωτής εργασίας και της εκμετάλλευσης.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 2.11.14 ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ:
ΕΡΜΟΥ ΚΑΙ ΚΟΡΝΑΡΟΥ, 11 ΤΟ ΠΡΩΙ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ-ΘΗΣΕΙΟΥ-ΚΟΥΚΑΚΙΟΥ
[ επικοινωνία: askpthk@espiv.net ]
